Λίγη Ζωή της Hanya Yanagihara

ligi-zoi-hanya-yanagihara


Μετάφραση: Mαρία Ξυλούρη
Σελ. 891
Εκδόσεις Μεταίχμιο

«ΤΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΝΤΟΥΛΑΠΑ, αλλά η συρόμενη τζαμόπορτα έβγαζε σ’ ένα μπαλκονάκι, απ’ όπου διέκρινε έναν άντρα να κάθεται απέναντι, έξω, φορώντας μπλουζάκι μόνο και σορτς, αν και Οκτώβριος, και να καπνίζει. Ο Γουίλεμ σήκωσε το χέρι να τον χαιρετήσει, μα ο άντρας δεν ανταπέδωσε. Στην κρεβατοκάμαρα, ο Τζουντ ανοιγόκλεινε την πόρτα της ντουλάπας, σαν ακορντεόν, όταν μπήκε ο Γουίλεμ. ‘Έχει μόνο μια ντουλάπα’ είπε. ‘Εντάξει’ είπε ο Γουίλεμ. ‘Δεν έχω και τίποτα να βάλω μέσα, ούτως ή άλλως’. ‘Ούτε εγώ’. Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο. Η διαχειρίστρια τους ακολούθησε μέσα. ‘Θα το πάρουμε’ της είπε ο Τζουντ.»


New York apartments
© daryan shamkhali

Άφησα αρκετές μέρες να περάσουν, πριν αρχίσω να γράφω αυτές τις γραμμές. Έπρεπε να καταλαγιάσουν τα έντονα συναισθήματα και να μπουν σε τάξη οι σκέψεις. Πολλές φορές το έκλεισα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και πήρα πολλές βαθιές ανάσες, για να μπορέσω να συνεχίσω. Σε άλλα σημεία πάλι τα μάτια μου ήταν πολύ υγρά, για να μπορέσω να διακρίνω τις λέξεις. Ωστόσο, πάντα ήθελα σα μεθυσμένος να συνεχίσω το διάβασμα. Έπιανα συνεχώς τον εαυτό μου να θέλει να επιστρέψει στο σπίτι, για να βυθιστεί στον κόσμο της Yanagihara.

Τζουντ, Γουίλεμ, Μάλκολμ και Τζέι Μπι. Kρατήστε αυτά τα ονόματα, γιατί θα δεθείτε τόσο μαζί τους, που δε θα θέλετε να τους αποχωριστείτε, όταν θα τελειώσει το λογοτεχνικό αυτό ταξίδι. Αυτοί είναι οι βασικοί ήρωες του σπαρακτικού, συγκινητικού, σκοτεινού, συγκλονιστικού, μεγάλου μυθιστορήματος της Hanya Yanagihara. Θα πονέσετε και θα κλάψετε μαζί τους και στο τέλος αυτής της λογοτεχνικής περιπέτειας θα θελήσετε να ξαναγυρίσετε σ’ αυτούς. Γουίλεμ: ο καλός, όμορφος ηθοποιός. Ο ορισμός της συμπόνοιας και της καλοσύνης. Μάλκολμ: o πιστός φίλος και σπουδαίος αρχιτέκτονας που θα στεγάσει τη «λίγη» ζωή τους. Τζέι Μπι: ο ταλαντούχος, εγωιστής ζωγράφος που στην πορεία των δεκαετιών μεταλλάσσεται περισσότερο απ’ όλους, ενώ αποτυπώνει στον καμβά τις ζωές όλων τους μέχρι το τέλος. Και ο Τζουντ. Το κέντρο του μυθιστορήματος. Ο ωραίος, αγαπημένος, μυστηριώδης Τζουντ. Ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δικηγόρος, η ζωή του οποίου παραμένει για τους φίλους του στο σκοτάδι.

Lonely man
© Alejandro Escamilla

"Είναι ένα παραμύθι
για το καλό και το κακό. Αυτό είναι στην πραγματικότητα. Ένα παραμύθι."

Το «Λίγη Ζωή», μέσα από τις ιστορίες των τεσσάρων αυτών αλησμόνητων χαρακτήρων, πραγματεύεται την ανθρώπινη κακία, τον πόνο, την παιδική κακοποίηση και τις μακροπρόθεσμες συνέπειές της για το θύμα και τους οικείους του. Είναι όμως και ένα βιβλίο για την αντρική φιλία και τα όριά της, την ευτυχία και την επιτυχία, ενώ, επίσης, μάς μιλάει για έναν άλλο τρόπο ζωής. Μιας ζωής καθόλου «λίγης». Μιας ζωής μεταξύ φίλων, χωρίς γάμους, γεννήσεις παιδιών και ό,τι άλλο θεωρείται σήμερα ως ορόσημο της ενήλικης ζωής. Αυτός ήταν και ένας από τους στόχους της Yanagihara, όπως η ίδια έχει δηλώσει σε συνέντευξή της. Nα γράψει ένα βιβλίο, στο οποίο την πρωτοκαθεδρία θα έχει η φιλία. Nα γράψει για μια ζωή, που είναι το ίδιο γεμάτη και πλούσια σε συναισθήματα.

Ακόμη κι αν βρείτε το θέμα του βιβλίου βαρύ, ακόμη κι αν το κλείσετε κάπου στη μέση, είναι αδύνατο να μην το ξανανοίξετε, αφού θα θέλετε οπωσδήποτε να μάθετε τι συμβαίνει στη συνέχεια με τις τύχες αυτών των όμορφων, καλών φίλων, που μεγαλώνουν σε μια άχρονη Νέα Υόρκη. Είναι ένα παραμύθι για το καλό και το κακό. Αυτό είναι στην πραγματικότητα. Ένα παραμύθι. Αίσθηση που εντείνεται από την έλλειψη συμβάντων, τα οποία να τοποθετούν την ιστορία σε συγκεκριμένες δεκαετίες. Τα χρόνια δεν ορίζονται, πολιτικές και ιστορικές αναφορές δεν υπάρχουν, αρρώστιες δεν κατονομάζονται. Η συγγραφέας τα αφαιρεί, για να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε στην ουσία του βιβλίου και των ηρώων της. Υπάρχουν, λοιπόν, μόνο αυτοί οι τέσσερις φίλοι και οι άνθρωποι που απαρτίζουν τον κόσμο τους σε μια κάποια Νέα Υόρκη. Η γλώσσα δε της Yanagihara είναι μεθυστική, υπνωτιστική, με πολύ συναίσθημα (πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στη μεταφράστρια Μαρία Ξυλούρη για την ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ή δουλειά). Αυτά που συμβαίνουν στο μυθιστόρημα είναι επίσης υπερβολικά, οπερετικά, μα διαβάζοντάς τα νιώθεις ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να είναι.

Stairs
© clotaire lehoux

"Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας
και διαβάστε αυτόν τον ύμνο
στην αγάπη."

Το βιβλίο ξεκινάει με τους τέσσερις φίλους να προσπαθούν να βρουν τον βηματισμό τους στη Νέα Υόρκη και τελειώνει στο ίδιο σημείο: η πρώτη σκηνή, όπως και η τελευταία, διαδραματίζεται στην οδό Λίσπεναρντ (από κει και το υπέροχο εξώφυλλο της πολύ προσεγμένης ελληνικής έκδοσης). Στις πρώτες διακόσιες και κάτι σελίδες, διαβάζουμε για τις όμορφες ζωές τους, χωρίς να γίνεται αντιληπτό τί θα επακολουθήσει. Και κάπου εκεί, όταν έχεις πια -σκοπίμως από τη συγγραφέα- δεθεί με τους ήρωες, έρχεται αργά το τραγικό παρελθόν του Τζουντ. Συνεχή και τρομακτικά τα flash back στη ζωή του. Εκεί είναι που οι σελίδες αρχίζουν να φεύγουν πιο γρήγορα και οι ανάσες να γίνονται πιο κοφτές. Εκεί αρχίζει η καταβύθιση στο σκοτάδι της παιδικής κακοποίησης, στις πληγές, σωματικές και ψυχικές, στο απύθμενο βάθος της ανθρώπινης κακίας. Συναντάμε όμως και ξέφωτα: την αγάπη, τη συμπόνια, την καλοσύνη, την υπομονή, την πίστη και την φιλία. Βλέπουμε τον Γουίλεμ (πρωτίστως), τον Μάλκολμ, τον Τζέι Μπι, αλλά και ήρωες δευτερεύοντες μα απολύτως ολοκληρωμένους και αξέχαστους, όπως τον Χάρολντ, τον Άντι, τον Ρίτσαρντ, την Τζούλια να έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να βοηθήσουν και να σώσουν τον Τζουντ από την κόλαση που έζησε και που ξεπροβάλλει και στην ενήλικη ζωή του. Το αν επέρχεται εν τέλει η λύτρωση είναι κάτι που καλύτερα να το διαπιστώσετε οι ίδιοι, διαβάζοντας αυτό το αριστούργημα.

Window
© james stamler

«Σωπαίνουν πάλι, και αυτή τη φορά η σιωπή τους γίνεται ύπνος, και οι δύο τους αγκαλιάζονται και κοιμούνται και κοιμούνται ώσπου ο Γουίλεμ ακούει τη φωνή του Τζουντ να του λέει κάτι, και μετά ξυπνά, και ακούει τον Τζουντ να μιλά. Θα πάρει ώρες, επειδή μερικές φορές ο Τζουντ δεν θα μπορεί να συνεχίσει, και ο Γουίλεμ θα περιμένει και θα τον αγκαλιάζει τόσο σφιχτά, που ο Τζουντ δεν θα μπορεί να ανασάνει. Δύο φορές θα προσπαθήσει να ξεφύγει, και ο Γουίλεμ θα τον κολλήσει κατάχαμα και θα τον κρατήσει εκεί ώσπου να ηρεμήσει. Επειδή είναι στην γκαρνταρόμπα δεν θα ξέρουν τι ώρα είναι, μόνο ότι ήρθε μια μέρα και έφυγε, επειδή θα έχουν δει χαλιά από ήλιο να ξετυλίγονται στις πόρτες της γκαρνταρόμπας από την κρεβατοκάμαρα, από το μπάνιο. Θα ακούσει ιστορίες που είναι αφάνταστες, που είναι αισχρές· θα ζητήσει συγγνώμη, τρεις φορές, για να πάει στο μπάνιο και να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να θυμίσει στον εαυτό του ότι το μόνο που έχει να κάνει είναι να βρει το κουράγιο να ακούσει, παρότι θα θέλει να σκεπάσει τ’ αυτιά του και να σκεπάσει το στόμα του Τζουντ για να κάνει τις ιστορίες να πάψουν. Θα μελετά το πίσω μέρος του κεφαλιού του Τζουντ, επειδή ο Τζουντ δεν μπορεί να τον κοιτάξει, και θα φαντάζεται τον άνθρωπο που νομίζει πως ξέρει να σωριάζεται σε ερείπια, με σύννεφα σκόνης να τινάζονται ολόγυρά του, καθώς εκεί κοντά ομάδες μαστόρων θα προσπαθούν να τον ανοικοδομήσουν με ένα άλλο υλικό, σε ένα άλλο σχήμα, σαν έναν άνθρωπο διαφορετικό από τον άνθρωπο που είχε βαστάξει χρόνια και χρόνια. Και θα συνεχίζουν και θα συνεχίζουν οι ιστορίες, και στο διάβα τους θα αφήνουν συντρίμμια: αίμα και κόκκαλα και χώμα και βρομιά και αρρώστια και δυστυχία. […] Κοιτάζονται και κοιτάζονται, ώσπου το πρόσωπο του Τζουντ σχεδόν δεν είναι πρόσωπο για αυτόν: είναι μια σειρά από χρώματα, από επιφάνειες, από σχήματα διατεταγμένα έτσι ώστε να δίνουν ευχαρίστηση στους άλλους, μα στον ιδιοκτήτη τους να μη δίνουν τίποτα».

Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και διαβάστε αυτόν τον ύμνο στην αγάπη.

Lonely man standing on a window
© noah silliman



 

 

 


Η συγγραφέας


Η Hanya Yanagihara (γεννημένη το 1975) κατάφερε ήδη με το πρώτο της βιβλίο «The people in the trees» (2013, υποψήφιο για το βραβείο “Dylan Thomas” και βραβείο της χρονιάς για Ιndependent, Huffington Post, The Wall Street Journal και Cosmopolitan) να προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση. Ήταν το δεύτερό της, ωστόσο, η «Λίγη Ζωή», που την απογείωσε στο λογοτεχνικό στερέωμα. Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Kirkus, ενώ, μεταξύ άλλων, ήταν υποψήφιο για το Booker και το National Book Award. Τα δικαιώματα για τη μεταφορά του στη μικρή οθόνη υπό τη μορφή μίνι σειράς έχουν πωληθεί στον Scott Rudin. Ευχόμαστε να μεταφραστεί και το «The people in the trees».




Eξώφυλλα απ’ όλο τον κόσμο:








Έγραψαν για το βιβλίο:


  1. http://no14me.blogspot.gr/2016/11/hanya-yanagihara_14.html
  2. http://www.elculture.gr/blog/article/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF/
  3. http://amagi.gr/content/se-katheti-poy-vlepo-vlepo-ekeinon
  4. http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1386_2573
  5. https://annabooklover.com/2016/10/14/hanya-yanagihara-a-little-life/
  6. http://www.theatlantic.com/entertainment/archive/2015/05/a-little-life-definitive-gay-novel/394436/
  7. http://www.nytimes.com/2015/04/05/books/review/hanya-yanagiharas-a-little-life.html?_r=0
  8. http://www.npr.org/2015/03/19/394050118/a-little-life-an-unforgettable-novel-about-the-grace-of-friendship
  9. http://www.newyorker.com/books/page-turner/the-subversive-brilliance-of-a-little-life
  10. https://www.theguardian.com/books/2016/jan/20/a-little-life-why-everyone-should-read-this-modern-day-classic
  11. http://www.latimes.com/books/jacketcopy/la-ca-jc-hanya-yanagahira-20150322-story.html
  12. https://www.washingtonpost.com/entertainment/books/book-world-a-little-life-by-hanya-yanagihara-inspires-and-devastates/2015/04/09/de04604c-d573-11e4-a62f-ee745911a4ff_story.html
  13. https://www.washingtonpost.com/entertainment/books/book-world-a-little-life-by-hanya-yanagihara-inspires-and-devastates/2015/04/09/de04604c-d573-11e4-a62f-ee745911a4ff_story.html
  14. http://www.wsj.com/articles/a-little-life-racks-up-readers-1441312965

Ετικέτες , ,